495

Με ένα κύριο άρθρο από το οποίο αναλύεται ότι απέναντι στην σημερινή κυβέρνηση δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση, απαντά ο Αλέξης Παπαχελάς και η Καθημερινή σε όσους υποστηρίζουν ότι ο όμιλος του Φαλήρου παίρνει αποστάσεις από το Μαξίμου. Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί. Μετά την καταγγελία της κυβέρνησης για εξωθεσμικά κέντρα και επιχειρηματίες δείχνοντας με το δάχτυλο τον Β. Μαρινάκη, ήταν απολύτως βέβαιο ότι ΣΚΑΪ και Καθημερινή θα στήριζαν περισσότερο τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Όμιλος Αλαφούζου μέσα από την κριτική που κατά καιρούς ασκεί, έχει αντιληφθεί ότι το τηλεοπτικό και αναγνωστικό του κοινό κινείται στον χώρο της κεντροδεξιάς. Εάν το εγκαταλείψουν, ια τους εγκαταλείψει και αυτό.

Διαβάστε το κύριο άρθρο:

Το νήμα που κόπηκε στα Τέμπη

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς

Για να μην τρελαθούμε εντελώς, η χώρα δεν χρειάζεται πάλι εκλογές. Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή κυβέρνηση και μια σοβαρή αντιπολίτευση, που μπορεί να πείσει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει όταν με το καλό ξαναγίνουν εκλογές.

Προς το παρόν, έχουμε μια κυβέρνηση που δεν κατάλαβε πόσο σημαντική ήταν η τραγωδία των Τεμπών για τον μέσο Ελληνα πολίτη. Οχυρώθηκε πίσω από το «ανθρώπινο λάθος» και το επιχείρημα πως «ατυχήματα με τρένα συμβαίνουν και στις πιο σοβαρές χώρες, παντού και πάντα». Πίστεψε ότι ο θυμός θα παραγραφόταν με την εκλογική νίκη της. Επεσε έξω, γιατί κάθε Ελληνας γονιός ταυτίστηκε με όσους είχαν τη δικαιολογημένη απαίτηση να φθάσουν σώα τα παιδιά τους στη Θεσσαλονίκη. Η δημοσιογραφική έρευνα έδειξε ότι το ανθρώπινο λάθος ήταν απόρροια συσσωρευμένων παθογενειών, φαυλότητας, διαφθοράς, κακοδιαχείρισης. Η κυβέρνηση δεν τα άγγιξε όλα αυτά και πλήρωσε το τίμημα.

Σε κάθε περίπτωση, τα Τέμπη δεν ξεχάστηκαν και η κυβέρνηση έμοιαζε να ήθελε να ξεχαστούν με το ζόρι, γεγονός που κλιμάκωσε τον θυμό και γιγάντωσε τη δυσπιστία. Εργαλειοποίηση προφανώς και υπήρξε. Αλλά δεν έκανε τη διαφορά. Η πολιτική έχει τους κύκλους της και η απόλυτη πολιτική και επικοινωνιακή κυριαρχία μπορεί να γίνει μπούμερανγκ.

Είναι πάντως αστείο, αν όχι τραγικό, να απαιτεί κάποιος πάλι εκλογές, είτε με διεθνείς παρατηρητές είτε χωρίς. Κανένας ώριμος ψηφοφόρος δεν βλέπει στον ορίζοντα κάποιον πολιτικό ηγέτη ή κάποιο κόμμα που να είναι έτοιμο να κυβερνήσει αύριο το πρωί. Ισως αυτό να συμβεί σε 2-3 χρόνια. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχει.

Το παράδοξο, βέβαια, γι’ αυτήν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό είναι ότι πάσχει από ένα πολύ περίεργο σύνδρομο. Από τη μία, κυβερνά έχοντας συνέχεια στο μυαλό εκείνο το καταστροφικό «ε, και ποιον θα ψηφίσουν αν δεν θέλουν εμένα;». Και από την άλλη, συμπεριφέρεται με μια αγωνία για τα ποσοστά στις ευρωεκλογές, λες και είναι το τέλος του κόσμου. Ψυχραιμία χρειάζεται και να ξαναπιάσει το νήμα της επικοινωνίας με την κοινωνία, που μοιάζει να κόπηκε στην κοιλάδα των Τεμπών. Και προφανώς να φωτιστούν από τη δικαστική έρευνα όλες ανεξαιρέτως οι πτυχές αλλά και θεωρίες, χωρίς ταμπού ή ίχνος συγκάλυψης.