1,3K

Χάρισαν την ποινή φυλάκισης στο στρατό και τον περίμενε ο θάνατος

Έχοντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία με τη θάλασσα όντας ο ίδιος ναυτικός και «ναυαγός» ταξιδεύοντας σε μακρινούς κόσμους και, 3-4 φορές το γύρω της «γης» πριν περάσω στο χώρο της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ, περίμενα με αγωνία να δω την τηλεοπτική σειρά «ναυάγιο» που στηριζόταν σε ένα πραγματικό γεγονός. Με τα όσα θα γράψω όμως δεν θα είναι ευχαρίστα για τους συντελεστές του «ναυαγίου».

Γράφει ο Ξενοφών Α. Ξενοφώντας

Τα λάθη και οι υπερβολές ήταν τόσα πολλά και οφθαλμοφανή, που αν ό έλληνας δεν είχε αδυναμία στον πόνο και το δάκρυ μέσα από ένα τόσο τραγικό αληθινό γεγονός με τόσους νεκρούς, δεν θα είχε καμία τύχη και ενδιαφέρον για τον έλληνα τηλεθεατή. Αυτό όμως θα το αναλύσουμε στη συνέχεια, και σε επόμενη ανάρτηση.

Πέντε φορές ο υπογράφων, αντιμέτωπος με το θάνατο εκ των οποίων δυο ναυάγια, κάτι μου θύμιζε η σειρά «ναυάγιο» από ένα δραματικό πραγματικό γεγονός. Έχοντας χάσει συγγενικά πρόσωπα στη θάλασσα, και με αδέλφια ναυτικούς, το ενδιαφέρον μου ήταν μεγάλο.

Έχω ζήσει την αγωνία αγαπημένων προσώπων, που περιμένουν να μάθουν για δικά τους αγαπημένα πρόσωπα όταν ακούν για ναυάγια.

Δεν θα ξεχάσω έναν ξάδελφο μου που έπεσε νύχτα από κάποιο λάθος περπατώντας πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου μετά τη βάρδια του, στις 4 τα ξημερώματα στη μέση του Ειρηνικού 700 μίλια ανοιχτά της Χαβάης και ανακάλυψαν την απώλειά του 10 ώρες αργότερα διότι ο ναύτης τιμονιέρης υπηρεσίας δεν πήγε στη γέφυρα. Στοπ οι μηχανές, επιστροφή στην ίδια πορεία και σήματα σε παραπλέοντα πλοία για την απώλεια. Τι να βρεις σε έναν Ωκεανό.

Σχεδόν δυο μέρες να κολυμπάς στην απεραντοσύνη χωρίς ελπίδα, αν και η θάλασσα δεν ήταν φουρτουνιασμένη, η ελπίδα χάνεται και περιμένεις τον αργό θάνατο. Όπως μου έχει διηγηθεί εξαντλημένος δεν άντεχε να επιπλέει παρά τις προσπάθειες του. Ένιωθε όμως κάποιες δυνάμεις να προσπαθούν να τον κρατήσουν στην επιφάνεια.

Για καλή του τύχη ένα κοπάδι δελφινιών προσπαθούσαν να τον κρατήσουν στην επιφάνεια, όταν ένα υποβρύχιο του αμερικανικού ναυτικού που έκαναν ασκήσεις στην περιοχή τον εντόπισε και έφτασε κοντά του. Ημιλιπόθυμος περνούσε τις τελευταίες ώρες της ζωής του όταν τον έσωσαν και επέστρεψε στην πατρίδα.

Αυτό το γεγονός είχε γίνει είδηση στον αμερικάνικο Τύπο ενώ οι New York Times, έδιναν περισσότερες λεπτομέρειες της διάσωσης.

Για τη σειρά «ναυάγιο», είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία και ήθελα να το δω διότι είχα χάσει έναν αδελφικό φίλο, στο Ο/Γ «Ηράκλειο» που η μεγάλη χαρά που μας έδωσε ο διοικητής αλεξιπτωτιστών στη σχολή Ασπροπύργου(δίπλα από τη σχολή εμποροπλοιάρχων) που υπηρετούσαμε την διαδέχτηκε το δάκρυ, ο πόνος και η λύπη.

Ο φίλος μου ο Κώστας, κρητικός και αψύς είχε φορτωθεί με κάποιους μήνες φυλακή όπως και εγώ, και υπηρετούσαμε την τιμωρία-φυλάκισης αφού η κανονική μας θητεία είχε τελειώσει. Ο πατέρας του, είχε θερμοκήπια και περίμενε το συντομότερο δυνατόν να επιστρέψει στην Κρήτη στα Χανιά.

Εγώ από την άλλη, με τη δημοσιογραφία τον αθηναϊκό Τύπο και κάποια έντυπα που εργαζόμουν δεν είχα καλύτερη μοίρα στη φυλακή όπως και από άλλα στρατόπεδα που υπηρέτησα. Υπό κανονικές συνθήκες με τη φυλακή που είχαμε έπρεπε να απολυθούμε μετά της 20 Ιανουαρίου 1967.

Αρχάς Νοεμβρίου του 1966, μας κάλεσε ο λοχαγός Κορακάκης( αργότερα όπως έμαθα έγινε στρατηγός)και μας ανακοίνωσε ότι με εντολή του διοικητή και υποδιοικητή, Συνταγματάρχη και αντισυνταγματάρχη θα χαριζόταν η ποινή μας και σε 5-6 μέρες θα παίρναμε απολυτήριο όπως και έγινε. Με τον Κώστα ανταλλάξαμε διευθύνσεις για να είμαστε σε επικοινωνία σαν καλοί φίλοι.

Ο φίλος μου έφυγε για Κρήτη, και εγώ αρχάς Δεκεμβρίου στην Αμβέρσα Βελγίου για ένα πλοίο «Μαρισπύλ» για ρεπορτάζ που συνήθιζα να κάνω και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Μου άρεσε να ταξιδεύω και να γράφω.

Άλλωστε, έτσι ξεκίνησα αφήνοντας την ναυτική ζωή και την καριέρα στη θάλασσα. Όπου και αν ταξίδευα πάντα μαζί μου είχα μια φωτογραφική μηχανή για να αποθανατίζω σπάνιες εικόνες που συναντούσα. Μάλιστα μια φωτογραφική μηχανή με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μου την έκλεψαν στην τότε Γιουγκοσλαβία επιστρέφοντας με τρένο, από Ολλανδία.

Τότε δημοσίευα διάφορα ναυτικά θέματα και διηγήματα επηρεασμένος από το Γιάννη Μαρή που έγραφε τότε το εξωτικό διήγημα στο «Ρομάντσο».

Στην απεραντοσύνη των Ωκεανών και της μοναξιάς, με συντροφιά τα γλαροπούλια, θάλασσα και ουρανό, διάβασμα και γράψιμο, ήταν η μοναδική συντροφιά και το φάρμακο για να ξεχνάς τη νοσταλγία για την πατρίδα και την επιστροφή.

Μάλιστα ένα από τα διηγήματα μου «ναυάγιο στη Σούμπα» νησιά του Ειρηνικού είχε πάρει πολύ καλές κριτικές. Ενώ οι «θολωμένοι ορίζοντες» Cloudy Horizons, που αφορούσε έναν παιδικό έρωτα που άφησε πίσω του νεαρός ναυτικός, το πλοίο του βούλιαξε στον Ατλαντικό και σώθηκε στις ακτές του Αμαζονίου, έφτασε μέχρι το Χόλυγουντ.

Ο νεαρός επιζών ναυτικός θεωρήθηκε πνιγμένος όπως όλο το πλήρωμα του πλοίου αφού δεν βρέθηκε κανείς ενώ ήταν ο μόνος επιζήσας. Στις ακτές Βραζιλίας-Αμαζονίου αναζητούσε τρόπους σωτηρίας και επιστροφής στην Ελλάδα από τη ζούγκλα των ιθαγενών και τα κατάφερε. Επιστρέφοντας αναζητά τον ερωτά του που έχει καταφύγει στα μοναστήρια πιστεύοντας ότι τον έχει χάσει για πάντα-έχει πνιγεί- και έχει αφιερώνει τη ζωή της στο θεό. Τη συνέχεια την αφήνω στη φαντασία σας…

Βλέποντας λοιπόν τη σειρά «ναυάγιο», ζούσα και εγώ τα δυο ναυάγια ξανά που με στιγμάτισαν.

Τότε, ήταν δύσκολες εποχές για τους ναυτικούς. Την πορεία ταξιδιού χάραζες με τον εξάντα, τ΄αστέρια, και τη βοήθεια του ραδιογωνιόμετρου μέσα στους ωκεανούς όταν δεν βρισκόσουν κοντά σε ακτές για να χαράζεις πορεία από κάβο σε κάβο και ναυτικούς φάρους ναυσιπλοΐας. Σήμερα όλα είναι αυτοματοποιημένα.

Το πρώτο ναυάγιο στον Ειρηνικό που πέσαμε σε κυκλώνα ήταν 800 μίλια μακριά από τις ακτές της Ιαπωνίας και την Γιοκοχάμα. Ο καπετάνιος πραγματικό Λιοντάρι από την Άνδρο κράτησε το πλοίο στην επιφάνεια αλλά χάσαμε δύο ναύτες.

Το δεύτερο στον Ατλαντικό έξω από τον κάβο φινιστέρο της Γαλλίας προς ακτές Ισπανίας, δεν είχαμε θύματα αλλά το πλοίο είχε γίνει υποβρύχιο. Ο θεός μας προστάτευσε από κύματα για ώρες, μεγαλύτερα των 15-20 μέτρων με ένα σκάφος 4.000 τόνων το «Άθως» της εταιρίας Μποδοσάκη επιστρέφοντας στην Ελλάδα!

Όλες αυτές τις εμπειρίες και κινδύνους μετέφερα πολλές φορές με τη γραφίδα μου στον Τύπο, όταν πήγα σε σχολή δημοσιογραφίας για να βελτιώσω το γράψιμο και αργότερα αποφάσισα να πάω πέραν του Ατλαντικού για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου γύρω από τη δημοσιογραφία, ΜΜΕ και τέχνες σε διάφορα ιδρύματα και σχολές.

Θυμάμαι τον Ελία Καζάν σε ένα στούντιο δικό του στους Τimes square του Μανχάταν, που έκανε σεμινάρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας, πως προσέγγιζε και ανέλυε δραματικές σκηνές που αφορούσαν αέρα η θάλασσα.

Όλα αυτά λοιπόν που είχα ζήσει εγώ στα δυο ναυάγια και πολλά άλλα που είχα καλύψει δημοσιογραφικά με διασωθέντες που επέστρεφαν στην Ελλάδα ήθελα να ζήσω μέσα από τη σειρά το «ναυάγιο». Βλέποντας έτσι να περνάνε μπροστά μου δραματικές εικόνες από ένα πλοίο που βυθιζόταν αργά και βασανιστικά παρασύροντας αθώες ψυχές στο βυθό με τον άνεμο να λυσσομανάει γύρω τους.

Ο Κώστας, ήταν άτυχος μέσα στη χαρά της απόλυσης μας και το χάρισμα της ποινής που κανονικά θα έπρεπε να απολυθούμε μετά τις 15-20 Ιανουαρίου 1967 μετατράπηκε σε τραγωδία.

Ο αδελφικός μου φίλος, τη μοιραία εκείνη νύχτα του ναυαγίου, βρισκόταν στο πλοίο με το αυτοκίνητο φορτωμένο οπωροκηπευτικά για να μεταφέρει στον Πειραιά και από κει στους εμπόρους. Τα μεσάνυχτα, 7 προς 8 Δεκεμβρίου 1966, γράφεται η τραγωδία με 277 πνιγμένους και αγνοούμενους.

Το ονοματεπώνυμο του φίλου μου φιγουράριζε στη λίστα των πνιγμένων-αγνοουμένων. Αργότερα όπως έμαθα από την οικογένειά του, αποφάσισε το ταξίδι την τελευταία στιγμή, επειδή είχε καλό εμπόρευμα και καλές τιμές. Η τύχη όμως του είχε παίξει άσχημο παιχνίδι.

Διότι εάν ο διοικητής δεν μας είχε χαρίσει τη φυλακή, ο φίλος μου δεν θα βρισκόταν στο πλοίο, αλλά στη μονάδα της σχολής Αλεξιπτωτιστών όπως και εγώ. «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

Το ναυάγιο του Ο/Γ «Ηράκλειο», που ζωντανεύει η σειρά μέσα από το πλοίο Fineix δεν είναι το πλέον πολύνεκρο. Είχε προηγηθεί στις 19 Ιανουαρίου 1947 το Ε/Γ «Χιμάρα», με 544 επιβαίνοντες, και είχε 383 νεκρούς στα παγωμένα νερά του νότιου Ευβοϊκού προερχόμενο από τη Θεσσαλονίκη για Πειραιά. Μεταξύ αυτών γυναικόπαιδα, χωροφύλακες κρατούμενοι και συνοδοί. Έμεινε στην ιστορία ως «ο Τιτανικός της ελληνικής ακτοπλοΐας».

Το εμπορικό πλοίο «Όρια» άγνωστο για πολλούς, 2.127 τόνων προερχόμενο από Ρόδο για Πειραιά με 4.046 Ιταλούς αιχμαλώτους στοιβαγμένους στα αμπάρια, στις 12 Φεβρουαρίου 1944 μετά τη συνθηκολόγηση και παράδοση των Δωδεκανήσων, βούλιαξε έξω από τη νησίδα Πάτροκλος. Τα πτώματα ξεβράστηκαν στις ακτές με ελάχιστους επιζώντες. Επίσημα δεν έχει καταγραφεί. Ιταλοί συγγενείς των αγνοουμένων εκείνης της τραγωδίας έχουν έρθει πολλές φορές στο σημείο του ναυαγίου απέναντι στις ακτές του Πάτροκλου για να δουν την περιοχή.

Το « Εξπρές Σάμινα» βούλιαξε έξω από την Πάρο το 2000 με 81 νεκρούς και την αυτοκτονία Σφηνιά. Το Ο/Γ Norman Atlantic που πήρε φωτιά στην Αδριατική με 483 επιβαίνοντες στις 28 Δεκεμβρίου 2014. Είχε 11 νεκρούς και 16 αγνοούμενους, καιγόταν 3 μέρες έχοντας, πολλά κοινά στοιχεία παραλήψεων και παραβάσεων με το Ο/Γ Ηράκλειο.

Υπάρχουν και άλλα μικρότερα ναυάγια στις ελληνικές θάλασσες και πελάγη από εμπορικά πλοία, αλλά και ατυχήματα με πλοία του πολεμικού ναυτικού, αλλά οι απώλειες ζωών ήταν μικρές μπροστά στις μεγάλες τραγωδίες.

Όπως το εμπορικό πλοίο «Coty I» βούλιαξε στον Κάβο Μαλιά παρασύροντας στο βυθό τα 17 μέλη του πληρώματος το 1993. Το εμπορικό πλοίο «Δύστος» στις 26 Δεκεμβρίου 1996 βούλιαξε κοντά στη Σκιάθο με 21 νεκρούς.

Νωρίτερα στις 4 Νοεμβρίου το Ε/Γ «Σάμαινα», νύχτα, κοντά στη Σάμο, χτύπησε την πυραυλάκατο «Κωστάκος» με αποτέλεσμα 4 μέλη του πληρώματος να χάσουν τη ζωή τους.

Υπάρχουν και άλλα ναυτικά ατυχήματα και ναυάγια με λιγότερα θύματα όπως το Sea Diamond και το τουριστικό στον Αργοσαρωνικό «Αντωνία» με 4 νεκρούς. Οι ελληνικές θάλασσες έχουν δεχθεί χιλιάδες αθώες ψυχές στην αγκαλιά τους!

Στην επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε σε λάθη και παραλήψεις της σειράς «ναυάγιο», διότι το οφείλω σε αυτούς που έφυγαν από τη ζωή τη μοιραία νύχτα..

Χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το σενάριο και η σειρά, το τηλεοπτικό προϊόν είναι φθηνό και ελλιπές στην παραγωγή. Του λύπη ο ρεαλισμός και η ουσία μέσα από τη σκηνοθετική ματιά.

Η τηλεθέαση δεν είναι πάντα δείκτης επιτυχίας σε ένα δραματικό εικονογραφημένο γεγονός που ερεθίζει η διεγείρει τον εγκέφαλο του ανθρώπου και παρασύρει τον ίδιο να ζει την αγωνία φόβου και δράματος εκείνων των στιγμών της επιβίωσης.

Στην επόμενη ανάρτηση θα ασχοληθούμε με τα όσα συμβαίνουν στη σειρά «ναυάγιο» με όλες τις παραλήψεις και προχειρότητες που δεν υπάρχουν σε ένα ναυάγιο.

Όπως ο υποτιθέμενος πλοίαρχος την ώρα της τρικυμίας αρπάζει το τιμόνι στη γέφυρα, που δεν ήταν γέφυρα αλλά αποθήκη χωρίς όργανα ναυσιπλοΐας λες και ήταν νταλίκα να οδηγήσει το πλοίο που; Το ίδιο λάθος ακριβώς και το λιμενικό σώμα με τον Στάνκογλου. Όσο για τις ναυτικές στολές, κυριολεκτικά είχαν «μπλέξει τα μπούτια τους».

Όλα αυτά θα τα δούμε στην επόμενη ανάρτηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ τη δουλειά της παραγωγής. Το αντίθετο, αλλά μπορούσε να γράψει σαν εικόνα τη δική της τηλεοπτική ιστορία. Κάτι που δεν κατάφερε αυτή η τηλεοπτική σειρά μέσα από ένα πραγματικό γεγονός! Υπομονή!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το πλούσιο φωτογραφικό μου αρχείο, από τα ταξίδια.