Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google NewsΣοβαρά προβλήματα και κλυδωνισμοί σε κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ
Η «καθαρή έξοδος» είχε προβληθεί από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με διάφορους τρόπους. Προς τους δανειστές και προς τις «αγορές» είχε προβληθεί ως η αποκατάσταση ομαλότητας στην οικονομία και ως δυνατότητα να έρθουν επενδύσεις. Προς την κοινωνία ως το τέλος των μνημονίων και ως η επιστροφή στην ανάπτυξη. Προς τα λαϊκά στρώματα ως η δυνατότητα μιας ορισμένης αναδιανομής.
Όμως, υπήρχε και ένας ορισμένος τρόπος που αυτή η εξέλιξη παρουσιάστηκε στο εσωκομματικό τοπίο: εκεί παρουσιάστηκε ως η δυνατότητα επιτέλους να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερή πολιτική.
Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε το Μαξίμου όλο το προηγούμενο διάστημα να δικαιολογήσει προς την εσωκομματική αντιπολίτευση όλα τα επώδυνα μέτρα που πήρε για να εξασφαλιστεί η «καθαρή έξοδος».
Το κλειδί, υποστήριζε το Μαξίμου, είναι ότι εφόσον πλέον ανακτά η χώρα τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής, μπορούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ να δοκιμάσει ορισμένες πραγματικά αριστερές πολιτικές.
Ο πραγματικός σχεδιασμός του Μαξίμου και ο Νίκος Παππάς
Βέβαια, ο πραγματικός σχεδιασμός του Μαξίμου ήταν ένας: εξασφάλιση με κάθε τρόπο της δυνατότητας να υπηρετηθεί ένα συγκεκριμένο αφήγημα.
Αφετηρία είναι εκτίμηση που έχουν στο Μαξίμου ότι με την ελληνική κοινωνία να είναι πλέον μια κοινωνία μειωμένων (έως και ελάχιστων) προσδοκιών, αυτό που χρειάζεται είναι ελάχιστα στοχευμένα ψίχουλα παροχών και κυρίως ένα συνεκτικό αφήγημα.
Και το αφήγημα αυτό ήταν η με κάθε κόστος «καθαρή έξοδος». Ο Αλέξης Τσίπρας έπρεπε με κάθε τρόπο να είναι ο πρωθυπουργός που θα ανακοίνωνε το «τέλος του ελληνικού προγράμματος». Να είναι ο πρωθυπουργός που «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια». Να μπορεί να λέει ότι είναι ο πρώτος «μη μνημονιακός πρωθυπουργός».
Το μόνο μέτρο φιλολαϊκό που θεώρησαν ότι θα έπρεπε να προωθήσουν ήταν αυτό των συντάξεων –και αυτό ακόμη με κυνική θυσία όλων των «αντιμέτρων»
Πάνω σε αυτό χτίστηκε μια ολόκληρη προσπάθεια με κεντρικό σημείο ένα χωρίς προηγούμενο αγώνα δρόμου να περάσει η κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερα μνημονιακά μέτρα ώστε μετά να μπορεί να πει ότι βγήκε από τα μνημόνια.
Στο ουσιαστικό μέρος τη δουλειά την έκανε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ο οποίος, όμως, πάντα υπογράμμιζε ότι αυτό δεν είναι αριστερή πολιτική αλλά αναγκαστική λύση εφόσον πρέπει να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας.
Στο επικοινωνιακό, όμως, ανέλαβε δράση ο Νίκος Παππάς μαζί με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο. Από την προστασία του πρωθυπουργού από κάθε ανάληψη ευθύνης για την τραγωδία στο Μάτι για να μη χαλάσει η εικόνα του, μέχρι τις επιλεκτικές «διαρροές» για τη συμφωνία των θεσμών για τις συντάξεις.
Βοήθησαν σε αυτό και ορισμένοι πρόθυμοι κύκλοι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως π.χ. ο κ. Μοσκοβισί με τις διάφορες εκ του ασφαλούς και πάντα με δυνατότητα διάψευσης διφορούμενες δηλώσεις του.
Κομμάτι αυτής της τακτικής και η προσπάθεια να διατηρηθεί με κάθε τρόπο η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο αλλά και η λογική της διεύρυνσης κυρίως με δυναμικό με προέλευση δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την κ. Καρακώστα, τακτική που παρουσιάστηκε ως δυναμική διεκδίκηση του Κέντρου.
Τα δύσκολα ήταν μετά την «έξοδο από τα μνημόνια»
Όμως, ο τρόπος με τον οποίο επιλέχτηκε με κάθε κόστος και πραγματική βιασύνη να συναινέσουν σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών είχε συγκεκριμένες επιπτώσεις.
Κάποιες από αυτές τώρα δείχνουν το πραγματικό τους κόστος όπως ήταν η αποδοχή του «χρηματοδοτικού μαξιλαριού» ως μόνης εγγύησης, παρότι ήταν γνωστό ότι υπήρχε η ανοιχτή πληγή των «κόκκινων δανείων».
Κάποιες άλλες ακύρωναν εκ των προτέρων τα περιθώρια άσκησης πραγματικά αριστερής πολιτικής. Από τις δεσμεύσεις για τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι την απαίτηση για το νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων και τη μεταβίβαση ακόμη και μνημείων στο Υπερταμείο τα παραδείγματα είναι αρκετά.
Ακόμη και μέτρα με ευρύτερη αποδοχή όπως αυτό που αφορούσε τις συντάξεις συναντούν ακόμη μεγάλες αντιδράσεις από τη μεριά των δανειστών.
Την ίδια ώρα είναι εμφανές ότι έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο. Όσο ο καιρός περνάει, οι δυσκολίες και οι περιορισμοί της μεταμνημονιακής επιτήρησης περιορίζουν τη δυνατότητα να ασκηθεί έστω και προεκλογικά «αριστερή πολιτική».
Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στην εσωκομματική βάση που νιώθει ολοένα και πιο πιεσμένη, αφού η προσπάθειά της να περάσει στην κοινωνία το μήνυμα ότι έρχονται καλύτερες μέρες αρχίζει και συναντά πραγματικά εμπόδια.
Προσθέστε σε όλα αυτά και τη δυσανεξία για τον Πάνο Καμμένο και του ΑΝΕΛ. Ο «γάμος συμφέροντος» φτάνει πια στο τέλος του, όμως η προσπάθεια να διατηρηθεί μέχρι τέλους η κυβερνητική συνοχή δημιουργεί αντιδράσεις σε εκείνα τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ που θα ήθελαν πιο έγκαιρα να δουν τη ρήξη με ένα ρεύμα που πλέον το θεωρούν ακροδεξιό.
