Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (Μέρος 61ο)

Η ΑΠΡΙΛΙΑΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (1967-1974)

Η διεθνής μόνωση της Ελλάδος και τα τραγικά επακόλουθά της ως θλιβερός απότοκος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, έχουν αφήσει τον απόηχό τους ακόμα και σήμερα στην διεθνή παρουσία της χώρας.  Και χάρις στη συνετή διαχείριση του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή, ο τόπος θα κατορθώσει να ξεπεράσει τις δυσπλασίες αυτής της στέρησης, αλλά και να εισαχθεί η χώρα παρόλες τις προκλητικές της αδυναμίες για την εποχή, στο φάσμα της ανάπτυξης έναντι των άλλων προηγμένων χωρών, στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι αυτή αλήθεια μια σημαντική συμβολή του στον τόπο, που πρέπει να συνεκτιμηθεί στην μακρόχρονη πολιτική του παρουσία.

Γράφει ο  Πάνος Ν. Αβραμόπουλος

Η διεθνής μάλιστα μόνωση της χώρας θα επικυρωθεί και επίσημα από την διεθνή κοινότητα, όταν η χούντα προλαμβάνοντας την εξευτελιστική αποπομπή, απεχώρησε τον Δεκέμβριο του 1969 από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ας δούμε όμως και άλλες θλιβερές παρενέργειες στην κοινωνική και πολιτισμική ζωή της χώρας, από την στρατοκρατικής αντίληψης διακυβέρνηση του τόπου. Μεγάλο πλήγμα εδέχθη η αισθητική και η πολεοδομική ευταξία του ελληνικού τοπίου. Οι πόλεις έγιναν άφιλες και αισθητικά βεβαρημένες από τα οικοδομικά ανοσιουργή-ματα της εποχής. Ενώ και η οικοδομική κουλτούρα της δεκαετίας του ΄50 – υπο το βάρος της αστυφιλίας και της ακόλουθης ανάγκης στέγασης χιλιάδων πολιτών, που εισέρεαν στα αστικά κέντρα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης – αποθεώθηκε στο έπακρο. Στο φάσμα του πολιτισμού τώρα επιχειρήθηκε μια αισχίστου είδους  αισθητική χειραγώγηση των πολιτών, που προσέβαλε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, αλλά και αντίληψης για το κάλλος. Σ΄ αυτό το πλαίσιο αναβιώθηκαν λαμπαδοδρομίες, εν είδει παρέλασης ρωμαϊκών λεγεώνων, με την αρωγή μουσικής υπόκρουσης εθνικών εμβατηρίων από στρατιωτικές και άλλες φιλαρμονικές, για να αναδείξουν δήθεν την δύναμη και την ομορφιά των ελληνοπαίδων, διοργανώνονταν παρελάσεις αρμάτων και μαχητών, υιοθετώντας την αισθητική και τα εμβλήματα του ρωμαϊκού στρατού, που υποτίθεται ότι διατράνωναν την ισχύ και την δύναμη των ελληνικών στρατιωτικών όπλων και το αξιόμαχο του στρατού μας και άλλα συναφή κακαίσθητα και γελοία. Όμως το τραγικότερο και πιο εθνικά επώδυνο όλων, ήταν η προδοσία της Κύπρου από την χούντα των συνταγματαρχών, που συνεπέφερε την τουρκική εισβολή και την κατάληψη του 38% της έκτασης της Μεγαλονήσου.

Ποια στάση όμως κράτησε ο ελληνικός λαός απέναντι στην Απριλιανή δικτατορία; Όπως προαναφέραμε και δοθείσης της πολιτικής αστάθειας και της ασυνεννοησίας των πολιτικών μας δυνάμεων. Ο ελληνικός λαός απεδέχθη με αισθήματα αμηχανίας και παθητικής αποδοχής την εγκαθίδρυση της επτάχρονης πολιτικής ανομίας των Αθηνών. Σιγά σιγά όμως άρχισε να ευαισθητοποιείται και να στελεχώνει με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο τις τάξεις των αντιδικτατορικών κινήσεων. Κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα υπήρξε η Νοεμβριανή εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποτέλεσε και τον καταλύτη για την κατάρρευση της χούντας. Μέχρι τότε μεμονωμένες κινήσεις ελάμβαναν χώρα εναντίον της δικτατορίας, κυριότερη όλων υπήρξε η απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου από τον αγωνιστή της δημοκρα-τίας  – και αργότερα μάλλον δολοφονηθέντα, έστω και εαν ο θάνατός του αποδίδονταν σε «τυχαίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα», λόγω της επιμόνου του προσπάθειάς του να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου – Αλέκο Παναγούλη. Σε συλλογικό επίπεδο τώρα πιο σπουδαία αντίδραση στο καθεστώς της δικτατορίας, υπήρξε η μαζική παρουσία των πολιτών της Αθήνας στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, τον Νοέμβριο του 1968. Βασικότερες τώρα αντιστασιακές οργανώσεις υπήρξαν : Η «Δημοκρατική Άμυνα», με αριστερο-κεντρογενή πολιτικά χαρακτηριστικά, την ηγεσία της οποίας στελέχωναν ο εμπνευσμένος και αδαμάντινου πολιτικού ήθους καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου από τον Πύργο Σάκης Καράγιωργας και ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ο «Ρήγας Φεραίος» τις τάξεις του οποίου στελέχωναν μέλη της ανανεωτικής την εποχή εκείνη αριστεράς, με πολιτικές καταβολές από την ΕΔΑ, η «Αντι-ΕΦΕΕ», η «ΑΑΣΠΕ», αριστερού πολιτικού προσανατολισμού και η φιλοβασιλική οργάνωση αξιωματικών μέσω της οποίας έλαβε χώρα το αντικίνημα στη χούντα του αντιτορπιλικού «Βέλος», με πρωτεργάτη τον πλοίαρχο Παππά και άλλους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς. Σημαντική όμως υπήρξε και η αντιστασιακή δράση προς την δικτατορία διάφορων προσωπικοτήτων κύρους που αγωνίζονταν για την ανάκτηση των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ελλάδα και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας, αλλά και πιο οργανω-μένων ομάδων αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Σ΄ αυτές ξεχωρίζει για την μαζικότητα και συστηματικότερη οργάνωσή της το «Π.Α.Κ.» (Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Κίνημα), που θα αποτελέσει το πρόπλασμα του μετέπειτα ιδρυθέντος πολιτικού σχηματισμού από τον Ανδρέα Παπανδρέου «ΠΑΣΟΚ». Στη φωτογραφία ο ηγέτης της «Δημοκρατικής Άμυνας», καθηγητής της Παντείου από τον Πύργο Σάκης Καράγιωργας, αδαμάντινου πολιτικού ήθους δημόσιος άνδρας, που σε μια από τις βόμβες εναντίον της χούντας θα χάσει το χέρι του. Δίδαξε σε όλο τον ενάρετο βίο του ήθος και αξιοπρέπεια !  Συνεχίζεται …

Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π., μέλος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

www.panosavramopoulos.blogspot.gr