Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google NewsΤα πανεπιστήμια αποτελούν καθρέφτη του επιστημονικού έργου μιας χώρας, αλλά και των πολιτικοκοινωνικών ρευμάτων. Η υπεραξία –κοινωνική και οικονομική– που έχει το λειτούργημα του γιατρού στην Ελλάδα έχει φέρει τις επτά ιατρικές σχολές στην πρώτη θέση των επιλογών των 18χρονων υποψηφίων για τα ΑΕΙ. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, ωστόσο παρατηρείται το εξής.
Του Απόστολου Λακασά
Αντίλογοι / 14-1-2021
Στην αριστεία των ιατρικών σχολών έχει κολλήσει η ρετσινιά της φαυλότητας, του κομματισμού. Καθόλου παράδοξο για την Ελλάδα, πόσο μάλλον για τις πλέον περιζήτητες σχολές της χώρας, που αποτελούν τη μεγεθυντική αντανάκλαση των ελαττωμάτων του νεοελληνικού κράτους. Ουκ ολίγες φορές έχει ακουστεί ότι οι συγγενείς αλληλοϋποστηρίζονται στις εκλογές για θέσεις καθηγητών Ιατρικής. Βέβαια δεν είναι δεοντολογικά μεμπτό να θέτουν τα παιδιά των καθηγητών υποψηφιότητα – σημασία όμως έχει οι τελικές κρίσεις να γίνονται με καλυμμένα τα ονοματεπώνυμα των υποψηφίων Εκτός του νεποτισμού, οι περιζήτητες ιατρικές έχουν κολλήσει βαριά και το σαράκι του κομματισμού. Παράλληλα με τα εύλογα ακαδημαϊκά δίκτυα, πανεπιστημιακοί έχουν δημιουργήσει κομματικά δίκτυα. Ποιος τους ανέχεται, αν όχι τα κόμματα εξουσίας; Ενδεικτικά, στελέχη κομμάτων, καταλαμβάνοντας θέσεις στη διοικητική ή στη συνδικαλιστική πυραμίδα των ιατρικών σχολών, επιχειρούν να δημιουργήσουν την πανεπιστημιακή «πελατεία» τους, μέσω εκλεκτορικών σχημάτων ευνοϊκών υπέρ κάποιων υποψηφίων, μέσω γρήγορων εξελίξεων για άλλους, μέσω επιεικών κρίσεων για τρίτους. Τα στελέχη αυτά, μάλιστα, έχουν υποστηρικτικές άκρες και στο Κοινοβούλιο. Η προσπάθειά τους μάλλον θα «εξαργυρωθεί» με θέση στο ΑΕΙ ή στην πολιτική. Η πανδημία ωστόσο ανέδειξε το σοβαρό πρόσωπο των γιατρών της χώρας και των καθηγητών τους στις σχολές, που παλεύουν κόντρα σε μια ασθένεια άγνωστη, ύπουλη, αόρατη. Οι Σωτήρης Τσιόδρας, Χαράλαμπος Γώγos, Βάνα Παπαευαγγέλου, Νίκος Σύψας, Αντωνία Κουτσούκου, Κώστας Συρίγος, Μαρία Θεοδωρίδου, Κωνσταντίνος Γουργουλιάνης –σίγουρα παραλείπω πολλούς- έχουν θέσει ψηλά τον πήχυ. Οι θέσεις των προέδρων, των κοσμητόρων, του πρύτανη σε ένα ΑΕΙ δεν είναι συνδικαλιστικής κοπής οφίτσια. Οι άνθρωποι που τις καταλαμβάνουν πρέπει να διαθέτουν ακαδημαϊκό και κοινωνικό κύρος – και όχι μόνο στην ιατρική. Η σημερινή ακαδημαϊκή ιεραρχία οφείλει να δώσει το μήνυμά της στις επόμενες γενιές, επιλέγοντας τη σοβαρότητα και όχι την κομματική καμαρίλα.
