Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google News“Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω”
15 χρόνια πέρασαν από την τραγική ημέρα που τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον εμπρησμό υποκαταστήματος της τράπεζας Marfin επί της οδού Σταδίου
Ήταν 5 Μαΐου του 2010 όταν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η οποία ήταν έγκυος, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Παρασκευή Ζούλια άφησαν την τελευταίας τους πνοή από ασφυξία λόγω των τοξικών αναθυμιάσεων και του πυκνού καπνού. Λίγο πριν δολοφόνοι έριξαν μολότοφ στο υποκατάστημα της τράπεζας κατά τη διάρκεια διαδήλωσης ενάντια στο πρώτο μνημόνιο που επρόκειτο να ψηφιστεί στη Βουλή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής προέλευσης μετείχαν στη μεγάλη πορεία κατά του Μνημονίου που είχε αναγγελθεί λίγες ημέρες νωρίτερα με την ημέρα να εξελίσσεται σε τραγωδία καθώς τρεις άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί σε υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου.
Ανάμεσα στις εικόνες που αποτυπώνουν τη φρίκη της τραγωδίας ξεχωρίζει εκείνη μιας γυναίκας υπαλλήλου της τράπεζας, η οποία εμφανίζεται στο μπαλκόνι, καλώντας απεγνωσμένα για βοήθεια, ενώ πυκνοί καπνοί και φλόγες τυλίγουν ασφυκτικά το κτίριο. Η γυναίκα αυτή είναι η Μαρία Καραγιάννη, η οποία, 15 χρόνια μετά, περιγράφει τα όσα έζησε εκείνη την ημέρα ως «απόλυτο τρόμο». Ήταν το τελευταίο άτομο που κατάφεραν να διασώσουν οι πυροσβέστες από το φλεγόμενο κτίριο.
Η συγκλονιστική περιγραφή της
@bebenismanolis #MarfinTruth #JusticeForMarfin#ΜαρίαΚαραγιάννη #ΜαρτυρίαMarfin #Marfin2020 #ΔενΞεχνώMarfin #ΑλήθειαΓιαΤηMarfin #διεκδικούμεαυταπουμαςανηκουν #διεκδικούμε #συλλογικοίαγώνες #piraeus #bank #banks #τραπεζα #piraeusbank #εργασιακή_αξιοπρέπεια #Αξιοπρέπεια #σευτπε #δικαίωση #Κανένας_Μόνος #τικ #τικτοκ_ελλαδα #greece #tiktokgreece #tiktokgreece🇬🇷 #ΕργασιακάΔικαιώματα #ΌχιΣτηνΕκμετάλλευση #ΣεβασμόςΣτοΩράριο #ΔουλειάΌχιΔουλεία #ΌχιΑπλήρωτηΕργασία #ΕργασιακήΑξιοπρέπεια #ΣταματήστεΤηνΥποδούλωση #ΙσορροπίαΖωήςΕργασίας #ΑθέμιτοςΑνταγωνισμός #ΌχιΣτηνΥπερεργασία #ΣεβασμόςΣτουςΕργαζόμενους #ΣυλλογικοίΑγώνες ♬ πρωτότυπος ήχος – Μπεμπένης Μανώλης
Η ίδια σημειώνει αρχικά: «Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από ισόγειο του κτιρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο, και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου». «Με ρωτούσαν “πόσοι είστε στο κτίριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;”. Τους έλεγα “δεν βλέπω από τους καπνούς”. Προσπάθησα να πάρω την Πυροσβεστική αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο. Από τον φόβο μου κινούμενη γρήγορα πήρα, δυστυχώς, το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο, όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα».
«Όταν έφτασα εκεί, υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στριμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη. Εκεί ήταν ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. Απ’ ό,τι έμαθα, ο Ηλίας ο συνάδελφός μας έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1×2 με κάτι λόγχες και σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά», συνέχισε.
Το επόμενο βήμα για την ίδια ήταν να πάει στο κεντρικό μπαλκόνι της Σταδίου αφού είχε δει «έναν συνάδελφο στο κεντρικό μπαλκόνι που μιλούσε στο τηλέφωνο». «Ήθελα το τηλέφωνο αυτό για να πάρουμε κάποιον να του πούμε ότι κινδυνεύουμε», συνεχίζει η κυρία Καραγιάννη.
«Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λεπτά το απόλυτο χάος. Να φυσάει ο καπνός, να μη βλέπουμε αν μπορούμε να πάμε στο διπλανό κτίριο. Δεν βλέπαμε πού να πατήσουμε. Τρεις από τους πέντε που ήμασταν στο μπαλκόνι κατάφεραν, με κίνδυνο της ζωής τους, από ένα μικρό περβάζι να περάσουν στο μπαλκόνι του διπλανού κτιρίου», σημειώνει.
Και προσθέτει: «Εμείς οι δύο οι τελευταίες που μείναμε στο μπαλκόνι δεν βλέπαμε, είχε πυκνώσει ο καπνός, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω. Όλη αυτή η για 40 λεπτά… Να λέω “πού είναι η Πυροσβεστική;”. Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά, εκεί το υπολογίζω […] Εκείνη την ώρα έλεγες “ή θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω ανάσα και θα πέσω κάτω”. Ήταν τραγικές οι στιγμές, ο απόλυτος τρόμος, παράνοια. Εμένα με έβγαλαν τελευταία οι πυροσβέστες από το εσωτερικό του κτιρίου. Ήταν τέτοια η ένταση της φωτιάς, που τα πάντα στο κτίριο ήταν σαν να έχει γίνει βομβαρδισμός. Πατούσες συντρίμμια. Τις επόμενες ημέρες είδαμε ότι είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη σκάλα πιθανολογώ από τη θερμοκρασία».
Όσον αφορά τα τελευταία λεπτά πριν την έξοδο από το κτίριο, κατέληξε: «Μου έβαλαν μια αντιασφυξιογόνα μάσκα, ένα μπουφάν στην πλάτη και φωτίζοντας τον δρόμο όπου μπορούσα να περπατήσω, υποβασταζόμενη κατάφερα να με κατεβάσουν κάτω».
