Η Μαρί Λεπέν βλέποντας την κατάρρευση της κυβέρνησης της Γαλλίας και την πολιτική αναταραχή, θέτει τον επόμενο στόχο της, τον Εμανουέλ Μακρόν. Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος της Γαλλίας που φέρνει τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα από τα πιο σοβαρά σημεία κρίσης στη σύγχρονη ιστορία της, αποτελεί πολιτική ευκαιρία για τη Λεπέν και δικαιώνει όσα ισχυρίζονται οι αντίπαλοί της.

Από την στιγμή που ο πολιορκημένος πρωθυπουργός Μισέλ Μπαρνιέ ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Σεπτέμβριο, έχει αναμφισβήτητα παραδώσει στην ακροδεξιά ηγέτη πολλά από αυτά που ονειρευόταν εδώ και χρόνια –θεσμικό σεβασμό για το κόμμα της, τον Εθνικό Συναγερμό, μια θέση στο κεντρικό πολιτικό τραπέζι και την ευκαιρία να μετατρέψει την πολιτική σε νόμο. Αλλά τίποτα από αυτά δεν αποδείχθηκε αρκετό. Θέλει περισσότερα.

Έτσι, αν δεν υπάρξουν εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής, ο Μπαρνιέ και η κυβέρνησή του, που βρίσκονται στην εξουσία μόλις τρεις μήνες, θα πέσουν την Τετάρτη «θύματα» ψήφου δυσπιστίας και θα κερδίσουν την αμφίβολη διάκριση να υπηρετήσουν τη συντομότερη θητεία στην ιστορία της σύγχρονης γαλλικής δημοκρατίας, η οποία ιδρύθηκε το 1958.

Το γαλλικό σύστημα λειτουργεί σε δύο επίπεδα, με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να ελέγχουν τις εσωτερικές καθημερινές υποθέσεις και τον πρόεδρο να έχει έναν ισχυρό, γενικό ρόλο. Αυτό είναι το βραβείο που λαχταρά η Λεπέν -έχει θέσει ανεπιτυχώς υποψηφιότητα τρεις φορές και σχεδιάζει να κάνει άλλη μια προσπάθεια το 2027.

Η ψήφος δυσπιστίας προέκυψε εξαιτίας της αποτυχίας της κυβέρνησης να πείσει τη Λεπέν να υποστηρίξει έναν προϋπολογισμό που θα εισέφερε 60 δισεκατομμύρια ευρώ στα κρατικά ταμεία μέσω αυξήσεων φόρων και περικοπών δαπανών για την αντιμετώπιση του ελικοειδούς ελλείμματος της Γαλλίας. Παρά μια σειρά παραχωρήσεων για να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες της, η ομάδα του Μπαρνιέ πιστεύει ότι μετακίνησε επανειλημμένα τα… γκολπόστ. Το ενδιαφέρον της ήταν να κάνει τη γαλλική πολιτική πιο χαοτική, πιστεύουν.

Η παραμονή της Γαλλίας χωρίς κυβέρνηση θα προκαλούσε πολιτική κρίση, θα εξέθετε τη χώρα σε οικονομικές αναταραχές και θα άνοιγε ενδεχομένως το δρόμο για έναν νέο πρωθυπουργό που θα μπορούσε να είναι ακόμη λιγότερο ευνοϊκός για το κόμμα της.

«Οι όροι της Λεπέν άλλαζαν συνεχώς», καθώς συζητούσαν την πρόταση προϋπολογισμού, δήλωσε συντηρητικό μέλος της κυβέρνησης του Μπαρνιέ, στο οποίο παραχωρήθηκε ανωνυμία λόγω του πολιτικά ευαίσθητου χαρακτήρα των συζητήσεων. «Την Κυριακή, έδωσε μια 17η διαφορετική εκδοχή για το ποιοι ήταν οι όροι της. Ο πρωθυπουργός απάντησε τη Δευτέρα και για άλλη μια φορά, αυτό δεν ήταν αρκετό».

Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα La Tribune που δημοσιεύθηκε το Σάββατο, η Λεπέν φάνηκε να δείχνει ότι θα χρειαζόταν μόνο μια παραχώρηση για τις τιμές των φαρμάκων ή τις συντάξεις για να δώσει στον Μπαρνιέ μια δεύτερη ευκαιρία. Μία ημέρα αργότερα, απαίτησε και τα δύο.

«Όταν βλέπεις ότι έγιναν τόσο συνεκτικές προσπάθειες, αλλά κρίθηκαν ανεπαρκείς, πρέπει να αναρωτηθείς αν όλα αυτά δεν ήταν απλώς προσχήματα και αν η απόφασή τους ήταν ήδη ειλημμένη για άλλον λόγο», δήλωσε το μέλος του υπουργικού συμβουλίου. Πράγμα που μας οδηγεί στον Μακρόν.

Το πραγματικό κίνητρο της Λεπέν κάποιοι πιστεύουν ότι είναι να αναγκάσει τον ίδιο τον πρόεδρο -την κεντρώα ενσάρκωση όλων όσα απεχθάνεται- να παραιτηθεί.

Μέχρι στιγμής έχει σταματήσει να τον καλεί επίσημα να παραιτηθεί, αλλά κάθε άλλο παρά έχει απορρίψει την ιδέα.

«Το σύνταγμά μας είναι σαφές», δήλωσε τη Δευτέρα. «Σε περίπτωση σοβαρής πολιτικής κρίσης, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τρεις επιλογές: Ανασχηματισμό της κυβέρνησης, διάλυση της κυβέρνησης ή παραίτηση του ίδιου». Έτσι, με τις δύο πρώτες επιλογές να έχουν ήδη εξαντληθεί, είναι ξεκάθαρο ποια είναι η τελική έκβαση που βλέπει.

Όχι τόσο σύντομα όμως, όπως δήλωσε ο Μακρόν το βράδυ της Τρίτης. «Εκλέχθηκα δύο φορές από τον γαλλικό λαό», είπε. «Είμαι εξαιρετικά υπερήφανος γι’ αυτό και θα τιμήσω την εμπιστοσύνη τους με όλη μου την ενέργεια μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της θητείας μου για να υπηρετήσω τη χώρα».

Η σεισμική στιγμή που περιμένει η Λεπέν

Εάν ο Μακρόν παραιτηθεί, θα ήταν μια πραγματικά σεισμική στιγμή για τη Γαλλία, όπου οι προεδρικές εκλογές δεν πρόκειται να διεξαχθούν για άλλα δυόμισι χρόνια ενώ κανένας πρόεδρος στη σύγχρονη δημοκρατία δεν έχει παραιτηθεί, εκτός από τον Σαρλ ντε Γκωλ μετά τις βίαιες ταραχές του 1968.

Ωστόσο, μια τέτοια δραματική κίνηση θα είχε απήχηση σε μεγάλο μέρος της βάσης του Εθνικού Συναγερμού της Λεπέν. Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από το συντηρητικό CNews έδειξε ότι το 62% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι ο Γάλλος πρόεδρος θα πρέπει να παραιτηθεί εάν ο Μπαρνιέ απομακρυνθεί. Μεταξύ των ψηφοφόρων του Εθνικού Συναγερμού, το ποσοστό αυτό σκαρφάλωσε στο 87%.

«Οι ψηφοφόροι μας είναι αναστατωμένοι με τη στάση της κυβέρνησης», δήλωσε ένας βουλευτής του Εθνικού Συναγερμού. «Ο κόσμος δεν θέλει να αποδοκιμάσουμε τον Μισέλ Μπαρνιέ, θέλει να αποδοκιμάσουμε τον Εμανουέλ Μακρόν».

Και αυτή η εκτίμηση υπερβαίνει το Εθνικό Συλλαλητήριο. Οι αριστεροί νομοθέτες, οι οποίοι, αφού νίκησαν τον Μακρόν στις εκλογές του Ιουλίου, αποτελούν το μεγαλύτερο μπλοκ στο κοινοβούλιο, καλούν τον πρόεδρο να παραιτηθεί από τότε που τους αγνόησε και αντ’ αυτού επέλεξε τον κεντροδεξιό Μπαρνιέ τον Σεπτέμβριο. Από τη Δεξιά, τουλάχιστον μία φωνή άρχισε να καλεί τον Μακρόν να πετάξει το… γάντι. Ο Jean-François Copé, μια σεβαστή γαλλική συντηρητική φωνή που αρχικά πίεσε το κόμμα του, Les Républicains, να συνεργαστεί με τον Μακρόν, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι μια νέα προεδρική εκλογή είναι «η μόνη λύση» στην τρέχουσα κρίση.

Αν και η αποχώρηση του Μακρόν δεν θα έλυνε το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο -η γαλλική κάτω βουλή, η Εθνοσυνέλευση, είναι διαιρεμένη σε τρία περίπου ίσα μπλοκ, αριστερά, δεξιά του κέντρου και ακροδεξιά, τα οποία αρνούνται να συνεργαστούν- θα μπορούσε, υποστηρίζουν οι υποστηρικτές της, να προσφέρει μια δημοκρατική επανεκκίνηση και να επιτρέψει στον νέο πρόεδρο να κάνει μια νέα αρχή.

Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τη Λεπέν, θα μπορούσε να της δώσει τη μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας της.