Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google NewsΤις δύο τελευταίες μέρες ο πρόεδρος Τραμπ κατέδειξε με τρόπο αδιαμφισβήτητο ότι είναι απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Χθες με μια ομιλία του που θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις καλύτερες ομιλίες – απολογισμούς (“State of the Union”) και σήμερα με την οριστική του απαλλαγή από τις κατηγορίες που εξέπεμψαν εναντίον οι Δημοκρατικοί του αντίπαλοι στην διαδικασία “impeachment”.
Μπορεί κανείς να είναι αντίθετος πολιτικά με τον πρόεδρο Τραμπ. Και μπορεί επίσης να τον αντιπαθεί, όπως συμβαίνει σήμερα σε μια βαθειά διχασμένη Αμερική. Δεν μπορεί όμως να μην του αναγνωρίσει σημαντικές ικανότητες που προέρχονται κυρίως από δύο πηγές: 1) Από την επαγγελματική του ενασχόληση με τις επιχειρήσεις, που του δίνει την ικανότητα να μιλά απευθείας στο μυαλό και την ψυχή του μέσου ανθρώπου, μαζί με άλλα προτερήματα που έχει ο κάθε επιτυχημένος επιχειρηματίας… 2) Από την ενασχόλησή του για αρκετά χρόνια με την τηλεόραση που τον προίκισε με άφθαστη ικανότητα στον χειρισμό της μικρής οθόνης ως μέσου άμεσης επικοινωνίας. Και οι δύο αυτές εμπειρίες ήταν παρούσες χθες το βράδι και τον βοήθησαν να καταγάγει μια μεγάλη νίκη. Οπως επίσης ήταν ολοφάνερη και η παρουσία άριστων συμβούλων και λογογράφων που δημιούργησαν ένα πολύ επιτυχημένο πλαίσιο του λόγου του.
Αλλά ο πρόεδρος Τραμπ κέρδισε την συντριπτική πλειοψηφία του κοινού κυρίως με αυτά που δεν είπε. Και πράγματι δεν είπε λέξη για τις κατηγορίες των αντιπάλων του που για τρία χρόνια τώρα έχουν φέρει αχρείαστη σύγκρουση και διχασμό. Περισσότερο ακόμα, έχουν αμφισβητήσει την ψήφο του λαού το 2016 και έχουν βάλει δυναμίτη στα συνταγματικά θεμέλια του πολιτεύματος. Αντί να μείνει στο αρνητικό κλίμα των τελευταίων μηνών, εκείνος εστίασε την ομιλία του στα θετικά και ειδικά πολλά του επιτεύγματα: την μείωση της ανεργίας σε ιστορικά χαμηλά, την συνεχή οικονομική ανάπτυξη, την τεράστια άνοδο του χρηματιστηρίου, τις εμπορικές συμφωνίες που συνήψε ή ανανέωσε προς όφελος των ΗΠΑ, την παραγωγή ενέργειας που για πρώτη φορά φέρνει την Αμερική πρώτη στον κόσμο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και άλλα πολλά… Οι επιτυχίες του γίνονται ακόμα πιο μεγάλες επειδή έγιναν σε συνθήκες ενός πρωτοφανούς ανήθικου πολέμου εναντίον του. Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί πόσα θα είχε πετύχει εάν τον είχαν μεταχειριστεί με την ίδια «τρυφερότητα» που έδειξαν σε ένα πρόεδρο πολύ μέτριων ικανοτήτων όπως ο Ομπάμα…
Αλλά χθες παρατηρήσαμε ότι ο πρόεδρος Τραμπ πήγε το παιχνίδι ένα βήμα παραπέρα από τα συνηθισμένα κυρίως με το ολοκληρωμένο άνοιγμά του προς τους αφροαμερικανούς ψηφοφόρους. Δεν πρόκειται απλά για την μείωση της ανεργίας μεταξύ τους σε πρωτοφανή επίπεδα, ούτε και για τα ήδη υπάρχοντα school vouchers, που επιτρέπουν σε παιδιά μειονοτήτων των πόλεων να αποφεύγουν τα μονίμως αποτυχημένα δημόσια σχολεία και να πηγαίνουν σε ιδιωτικά. Πρόκειται για μια συνειδητή έμπρακτη πολιτική που ενισχύει τους αδικημένους της κοινωνίας. Ενα πολύ σπουδαίο νέο πρόγραμμα επενδύσεων εταιριών σε μεγαλουπόλεις (“Opportunity Zones”) που έχει στόχο να δοθεί εργασία και ελπίδα στους λιγότερο προνομιούχους. Και κυρίως το εξαιρετικό πρόγραμμα αναμόρφωσης των φυλακών που απελευθέρωσε ήδη χιλιάδες φυλακισμένους μικρών αδικημάτων και τους έδωσε νέα ελπίδα με προγράμματα επανένταξης στην κοινωνία. Οπως όλοι γνωρίζουμε η συντριπτική πλειοψηφία των έγκλειστων στις φυλακές είναι αφροαμερικανοί – και στην ουσία βιώνουν την μοντέρνα έκφραση της δουλείας… Εκτός των άλλων, ο πρόεδρος Τραμπ απέδειξε έμπρακτα ότι η Αμερική ήταν, είναι και θα πρέπει να παραμείνει χώρα “των δευτέρων ευκαιριών στη ζωή”…
Αυτές οι νέες πολιτικές για τις μειονότητες ήταν μια από τις πολλές προεκλογικές υποχέσεις που τήρησε ο πρόεδρος Τραμπ. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε πλέον για κατατρόπωση του Δημοκρατικού κόμματος, ακριβώς επειδή οι μειονότητες αποτελούν μεγάλο κομμάτι της βάσης του και το ψηφίζουν σε ποσοστά περίπου 90%. Αλλά αντί οι Δημοκρατικοί να φροντίζουν να ανταποδίδουν την ψήφο των μειονοτήτων με έργα, άφησαν για δεκαετίες τις μειονότητες στο έλεος αδίστακτων λαοπλάνων και εκμεταλλευτών όπως ο Al Sharpton και “Reverend” Jesse Jackson… Ούτε καν ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε το παραμικρό για να τους βοηθήσει σε οκτώ χρόνια προεδρίας – ειδικά στο θέμα των φυλακών που άλλωστε δεν απαιτούσε χρήματα αλλά απλά πολιτική βούληση. Δεν το έκαναν και τώρα οι μειονότητες αναμένεται ότι για πρώτη φορά θα τους εγκαταλείψουν σε σημαντικά ποσοτά…
Μπροστά στην κίνηση «ματ» του Τραμπ οι Δημοκρατικοί αντέδρασαν με ασύλληπτη μικρότητα και μικρόνοια, που την συμβόλισε άριστα η κίνηση της Νάνσι Πελόσι να σκίσει το επίσημο αντίγραφο της ομιλίας του που ο Πρόεδρος της έδωσε στο χέρι. Πολιτικά απαράδεκτη η κίνηση της Πελόσι και νομικά ακόμα πιο επιλήψιμη επειδή κατέστρεψε δημόσια περιουσία: Το αντίγραφο του λόγου του Προέδρου θεωρείται ιστορικό ντοκουμέντο και πηγαίνει κατευθείαν στα αρχεία του Κογκρέσου. Η δικαιολογία ότι ο Πρόεδρος δεν την χαιρέτησε με χειραψία δεν πείθει επειδή ούτε τον αντιπρόεδρο Πενς χαιρέτησε που στεκόταν ακριβώς δίπλα στην Πελόσι και έλαβε παρόμοι αντίγραφο..
Επρόκειτο για την πολλοστή αυτοκτονία των Δημοκρατικών τα τελευταία χρόνια και οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε συντριπτική νίκη του Πρόεδρου Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου. Ηδη τα ποσοστά αποδοχής του από τον λαό έχουν φτάσει σε πολύ υψηλότερο σημείο από τα αντίστοιχα του προέδρου Ομπάμα στον τελευταίο χρόνο της πρώτης τετραετίας του. Μόνο γεγονότα τελείως απρόβλεπτα θα μπορούσαν να του θέσουν εμπόδιο. Και τούτο ασφαλώς είναι ευτύχημα για τη χώρα επειδή κανείς από τους υποψηφίους των Δημοκρατικών δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Το αντίθετο, προκαλούν όλοι ανησυχία – περιλαμβανομένου και του Michael Bloomberg – με τις ακραίες θέσεις τους. Οδεύουμε λοιπόν με σιγουριά για δεύτερη τετραετία Τραμπ…
ΥΓ1. Μιλώντας σήμερα σε συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα διαπίστωσα για μια ακόμα φορά την παραπληροφόρηση των Ελλήνων για τα συμβαίνοντα εδώ. Αλλα βλέπουμε και ζούμε εμείς στην Αμερική και άλλα μαθαίνουν εκείνοι… Καλά, δεν υπάρχει κανείς έλληνας δημοσιογράφος που να μην βλέπει CNN; Δυστυχώς σημαντικό ρόλο παίζουν και οι γνωστοί “παπαγάλοι” της ομογενειακής δημοσιογραφίας, που τυφλωμένοι από τον αριστερισμό τους είναι ανίκανοι να στείλουν ένα αντικειμενικό ρεπορτάζ στην Αθήνα… Αλήθεια, πόσες σφαλιάρες πρέπει να λάβουν από την πολιτική πραγματικότητα μέχρι να παραδειγματιστούν;
Γράφει ο: Νίκος Σταματάκης
Πηγή: Helleniscope.com
