Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google NewsΟ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να παραγράφαει την ιστορία και δεν παραδέχεται ότι υπάρχει καμία γενοκτονία από την πλευρά της Τουρκίας. Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις εκδηλώσεις εθνικής γιορτής της Τουρκίας με τίτλο «19η Μαίου ημέρα μνήμης του Ατατούρκ και γιορτής της νεολαίας», δήλωσε:
«Στις περιοχές που κυριάρχησαν οι πρόγονοι μας, ως αναμνήσεις έμειναν η αγάπη, ο σεβασμός, η κατανόηση και η δικαιοσὐνη. Δοξα Τω Θεώ, στο μητρώο αυτού του λαού, δεν υπάρχει καμία αποικιοκρατία, καμία γενοκτονία, καμία τυραννία καμία άλλη ενέργεια μου να μας ντροπιάζει».
«Η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία διαπράχθηκε κατά του έθνους μας, όταν οι Οθωμανοί αποσύρονταν από τα Βαλκάνια» δήλωσε δε.
Χθες σε γραπτό μήνυμά του, λίγο πριν μεταβεί στην Σαμψούντα ανέφερε: «Ζήτω η ελεύθερη, η ανεξάρτητη και η ισχυρή Τουρκία. Η 19η Μαΐου είναι η ημέρα που πριν από 100 χρόνια ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, φτάνοντας στη Σαμψούντα, ξεκίνησε τον εθνικό μας αγώνα. Η 19η Μαΐου είναι η ημέρα που διώξαμε από τα εδάφη μας τους εισβολείς, είναι η ημέρα της εθνικής βούλησης, της ομοψυχίας και της εθνικής αφύπνισης. Η 19η Μαΐου είναι ημέρα της ανάστασης του έθνους μας. Η 19η Μαΐου αποτελεί το πρώτο βήμα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Αγαπητοί νέοι. Όπως και χθες, έτσι και σήμερα εσείς θα προστατεύσετε αυτή τη χώρα ενάντια στις εστίες του κακού και την προδοσία κατά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας μας».
100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων: Ημέρα μνήμης για τους χιλιάδες νεκρούς και τις χαμένες πατρίδες
Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού – που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20αι., που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.
Τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού στην πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα κατέστη κυρίαρχη ιδεολογία, αναλαμβάνοντας δια των πολιτικών εκφραστών του, την εξουσία και τον έλεγχο της αυτοκρατορίας.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» – όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές – διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρει:
«Οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας».
Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία» εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Ανατολής τα τελευταία χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας.
«Η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική, γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος» αναφέρει ο κ. Αγτζίδης.
Ο ίδιος, ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο, μεταγενέστερα (1948) από τον Πολωνό νομομαθή Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.
Το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, σύμφωνα με μελετητές των γεγονότων, είτε εξαιτίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είτε και του συνεχιζόμενου επιστημονικού διαλόγου και της διαδικασίας τεκμηρίωσης, ή και των δύο, κρατήθηκε χαμηλά για δεκαετίες, ώσπου άρχισε σταδιακά να τίθεται εντονότερα από την προσφυγική «Κοινωνία των Πολιτών», τους επιζήσαντες και τους απογόνους τους, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
