Διαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις στο Google News
Μέσα στην ομίχλη και την καταχνιά του εμφυλιοπολεμικού κλίματος και της πολίτικης εξαλλοσύνης., βαρβαρότητας και κομματικής αγριότητας των τελευταίων εβδομάδων ένα άρθρο του «Βήματος» γραμμένο μάλιστα από τον ιδιοκτήτη του Σταύρο Ψυχάρη , έρχεται να ανοίξει νέο δρόμο πολιτικής ηρεμίας και νηφαλιότητας στη χώρα που την έχει ανάγκη για να ξεπεράσει τις δύσκολες στιγμές που βιώνει.
Καλό θα ήταν οι πρωταγωνιστές του δημοσίου βίου να συνειδητοποιήσουν άπαντες τα τραγικά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και να συγκεντρωθούν με όλες τους τις δυνάμεις στις προσπάθειες για την αντιμετώπιση τους.
Ολόκληρο το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη στο «Βήμα της Κυριακής» έχει ως εξής :
Αφήστε τον να κυβερνήσει!
Όλες οι χώρες έχουν κατά καιρούς φωτισμένους πολιτικούς ηγέτες. Η διεθνής σκακιέρα συμπληρώνεται από αιμοσταγείς τυράννους, παρανοϊκούς δικτάτορες – όλοι προκύπτουν ως αποτέλεσμα είτε αρπαγής της εξουσίας είτε δήθεν δημοκρατικών διαδικασιών. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις αληθούς δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα όλοι έχουμε βιώσει περιόδους δημοκρατικού βίου, αν και δεν υπάρχει ορισμός αποδεκτός από όλους για τη δημοκρατία… Εν Ελλάδι τα πράγματα είναι απλά.
Εις ο,τι αφορά τα κόμματα υπάρχει λ.χ. ο αστεϊσμός φιλελεύθερου βουλευτή από τη Σάμο ο οποίος «αγορεύων», στεντόρεια τη φωνή, στο Περιστύλιο του Περικλέους στη Βουλή, έλεγε: «Η αληθής δημοκρατία, ρε, είναι η δικτατορία του ιδίου ημών κόμματος».
Οι γέλωτες όμως δεν εξορκίζουν τον κίνδυνο αρπαγής της εξουσίας, έστω και μερικώς, από παρακρατικές δυνάμεις συγκροτημένες π.χ. σε … δενδροστοιχείες, όπως συνέβη με τις περιβόητες εκλογές του 1961, που οδήγησαν στην αποστασία του 1965 και στο πραξικόπημα του 1967.
Στις μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας αντιστοιχούν βεβαίως και περίοδοι κατά τις οποίες άξιοι ηγέτες προχώρησαν τη χώρα μπροστά.
Κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων των σημαντικών Πρωθυπουργών της μεταπολεμικής Ελλάδος είναι ότι έφυγαν από την εξουσία ύστερα από πολιτική συνωμοσία. «Συνωμοσία» χαρακτήρισε την αποχώρησή του ο Κ. Καραμανλής το 1963, ο οποίος είχε αναλάβει την πρωθυπουργία. Όταν ο Καραμανλής ρωτήθηκε γιατί έφυγε από την Ελλάδα αυτοεξοριζόμενος στο Παρίσι, απάντησε: «Γιατί αν δεν έφευγα, θα με ξέσκιζαν οι βουλευτές μου».
«Πολιτικό πραξικόπημα» χαρακτήρισε την αποπομπή του, το 1965 ο Γεώργιος Παπανδρέου. Πολιτικές συνωμοσίες, εσωκομματικές, κατήγγειλε στην εποχή του ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σε συνωμοσία εσωκομματική απέδωσε την ανατροπή του ο Κώστας Μητσοτάκης – και η ιστορία συνεχίζεται.
(Υπάρχει συναφώς μία φράση του Κώστα Μητσοτάκη, ο οποίος προ ετών είχε πει ότι «στην πολιτική δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι και μόνιμοι εχθροί»!)
Σήμερα, μαζί με όλα τα΄άλλα που μας έχουν τύχει με τις τρόικες, τα κουαρτέτα, τις μεταρυθμίσεις, τη σκανδαλολογία και όλα τα συμπαρομαρτούντα, μας προκείπτει δειλά-δειλά και θέμα πρωθυπουργού. Το μπαιράκι της αμφισβήτησης μοιάζει ανέτοιμο ή μάλλον ανίκανο να ευδοκιμήσει, σε ένα παιχνίδι όπου αυτοί που έχουν την μπάλα δεν τη δίνουν ούτε στον αρχηγό τους. Στην τελευταία σύναξη του ΣΥΡΙΖΑ ο Πρωθυπουργός λέγεται ότι ακούστηκε να λέει: «Επιτέλους, εμένα ψήφισε ο ελληνικός λαός».
Αφήστε λοιπόν τον άνθρωπο να κυβερνήσει!
