Από το 2010 και εντεύθεν, Ελεγκτικό Συνέδριο και Συμβούλιο της Επικρατείας έχουν γνωμοδοτήσει επανειλημμένα υπέρ της αντισυνταγματικότητας θεμελιωδών διατάξεων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων. Από το ασφαλιστικό του πρώτου μνημονίου και τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις μέχρι και τη δυνατότητα των σωματείων να καταφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία.
Βεβαίως, είναι οι ίδιοι δικαστές που δεν έκριναν ποτέ αντισυνταγματικό το ίδιο το Μνημόνιο επειδή συνέτρεχαν «λόγοι υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος».
Όμως, όπως δεν έπεσαν μέχρι τώρα κυβερνήσεις επειδή το ΣτΕ έκρινε αρνητικά ένα νόμο της κεντρικής διοίκησης, έτσι δεν μπορεί να συμβεί και τώρα, εάν το Δικαστήριο αξιολογήσει ως αντισυνταγματικό το νόμο Παππά.
Ακόμα κι αν το ζητά η Ν.Δ, αν διακαώς το επιθυμούν καναλάρχες και συστήματα διαπλοκής ή ακόμα κι αν ελάχιστοι αφελείς στον ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσαν να εξέλθουν ηρωϊκώς. Επειδή, όμως, ο πρωθυπουργός είναι βέβαιο πως δεν λειτουργεί κατ΄ αυτό τον τρόπο, έχει την ευχέρεια να αποκαταστήσει δυσλειτουργίες, να διορθώσει λάθη, να σταθμίσει τις νέες συνθήκες και να χαράξει νέα πορεία προς τον στόχο που πρέπει να είναι δεδομένος: αποκατάσταση της νομιμότητας στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι πλην της ευθείας προς τον προορισμό. Ακόμα κι αν η διαδρομή διαρκεί περισσότερο.
Αφήστε μια απάντηση